de eerste weken

Het was heel raar allemaal in het begin, maar het wende snel. Ik had hele leuke kamergenootjes en daar trok ik veel mee op, roken schepte een band haha. Het voelde de eerste paar dagen echt als een straf om daar te zitten, een soort gevangenis gevoel. Allemaal regeltjes, strenge regelmaat en alles is anders dan het vertrouwde thuis. Miste me moeder ook heel erg, woonde natuurlijk alleen met haar en vooral de afgelopen paar maanden heeft ze alles voor me gedaan. Dat is best wennen zo zonder haar.

Me ouders wisselen de avonden af, de ene avond kwam me moeder en de andere me vader. Zo heb ik altijd bezoek. Bezoek mag van 6 tot 9 er zijn en die tijd zijn ze der ook vaak helemaal. Vond het nog heel fijn om ze zoveel te zien en te spreken in het begin. Had nog niet zoveel aanspraak buiten me kamergenootjes om maar het begint wel te komen.

Het was zomer dus der hing een hele lekkere sfeer. We zaten iedere avond buiten met een groepjes, eigenlijk vooral mensen van de volwassenen afdeling waar ik mee om ging. Ik was begonnen met me echte schema, die bestond uit 3 therapieën per dag, 6 rustmomenten per dag en de rest van de dag werd ingevuld door de eetmomenten en activiteiten waar ik niet moe van werd maar dat ik ook niet rusten. Dus bijvoorbeeld lezen, spelletje spelen, op de computer, buiten zitten enzo.ik was op die momenten vooral buiten te vinden met een sigaretje, op die momenten kon ik me even afzonderen van de afdeling, en een beetje van me therapie. Buiten kwam je de mensen tegen waar je goed mee kon praten en waar ik me gewoon even niet de oude jennifer hoefde te zijn maar gewoon mezelf, kon gewoon laten zien dat het soms heel moeilijk was. Dat was heel fijn maar heel erg moeilijk als je dat nooit eerder hebt gedaan. 

De structuur is wel heel erg wennen. Je bepaald ’s ochtends wat je de hele dag gaat doen. Dat vond ik in het begin heel erg wennen omdat je je totaal over geeft aan schema’s en regelmaat wat ik hiervoor nooit deed.

De therapieën zijn heel zwaar, fysiek moest ik weer helemaal vanaf 0 opbouwen en moest vanaf het begin alle stukken lopend doen. Dat is dus onderweg een paar keer stoppen om uit te rusten. Leerde mezelf heel erg kennen, best raar om je zo bewust te worden van sommige dingen. Ik had eigenlijk altijd wel mijn mening klaar liggen maar nu je hier met meerdere mensen zo’n lange tijd bent en je alles met elkaar moet delen ga je ook anders naar mensen kijken. Ik zat nog in de eerste 4 weken dus mocht nog niet opbouwen fysiek. Daarom was ik vooral met mezelf bezig, me koppie eindelijk weer op orden krijgen en dat was erg fijn. 

Ik kon de grootste lol maken met de mensen waar ik het nooit van had verwacht. Ik ben niet alleen lichamelijk maar ook zeker geestelijk aan het veranderen.

Dat zou ook wel moeten aangezien mijn lichaam en geest zo dicht bij elkaar liggen en ik daar echt een goede balans in moet vinden, anders ga ik hier nooit uit komen.