donderdag 9 januari 2014

positief


Ook al is het leven met een ‘beperkingen’ op een jonge leeftijd, naja ik denk ook op oudere leeftijd niet altijd makkelijk, ik probeer altijd het positieve in dingen te zien.

Wat ik uit me hele revalidatie en terug blik op het verleden heb geleerd is, geniet van de kleine dingen in het leven.  Je kan altijd wel meer en groter en beter willen maar dat kan niet. Je moet tevreden zijn met het kleine. Ik was altijd iemand die voor mezelf de lat steeds hooger legde wou mezelf bewijzen tegen over mezelf maar ook tegen over vrienden en familie. Tijdens mijn revalidatie ben ik leren waarderen en genieten van de kleine dingen. Ik kan wel kijken naar wat niet gaat of wat moeilijk is maar daar bereik je niks mee. Ik wil juist kijken naar wat wel kan. Probeer de dingen die niet kunnen aan te passen zodat ik die dingen ook een soort van kan doen.

Het is moeilijk voor een buitenstaander die niks van je weet, omdat je van buiten niks ziet. Maar van binnen is er wel wat. Dat kan me heel onzeker maken. Een van de mooiste uitspraken die ik ooit heb gehoord was: mensen zijn niet gehandicapt maar mensen hebben een handicap. Jij bent niet je beperking of je handicap, maar het is een deel van je leven. Ik ben als persoon heel anders dan me beperkingen en dat wil ik laten zien.

Geniet van het leven ook al is het niet hoe je het had verwacht.

hou van jezelf zoals je bent, niemand is normaal.
zolang je van jezelf houd, kan je ook genieten van de dingen die je doet, ook al is het maar iets kleins.



donderdag 2 januari 2014

vakantie

even wat anders dan al dat gerevalideerd, ben afgelopen zomer op vakantie geweest met vriendinnen en hier mijn ervaringen:

Afgelopen zomer heb ik me vakantie die ik heb gemist tijdens me revalidatie ingehaald.
15 meiden, 4 appartementen, feesten, drinken, genieten en alles vergeten. Zo zag voor hun de vakantie eruit. Voor mij licht dat allemaal wat anders.

Ik moest en zou mee gaan, Mallorca, dat kan je niet missen. Gewoon even een week gezellig met me vriendinnetjes op vakantie maar dat had ik wel echt onderschat.

Het ging een tijdje redelijk goed met me, had niet heel veel klachten en me lichaam was vrij stabiel. Daarom had ik het volste vertrouwen dat dit de vakantie ging worden maar de eerste dag gaf me al meteen de spiegel weer voor en werd ik meteen geconfronteerd met het feit dat het bij mij allemaal niet zo van zelf spreken is.

Het is namelijk erg van zelf sprekend dat je gewoon lekker een middagje op je buik in het zand kan liggen onder een strak blauwe hemel, met het geluid van de golven die om slaan op de achtergrond. Gezellig met z’n alle bij elkaar na een korte nacht slaap en een vlucht achter de rug.

Maar voor mij was dat niet zo van zelf sprekend toen ik na deze geweldige paar uurtjes terug kwam in ons appartement waar ik schrok van een vuur rode elleboog. Waarop ik nog heel nuchter dag dat het zo wel zou weg trekken, maar tijdens het eten werd het dikker en dikker en er het beweging ging ook niet meer. Dat betekende op de eerste avond terwijl iedereen gezellig bij de kroegentocht was ik met nog 2 vriendinnen bij de dokter zat.

Inderdaad, door op het stand liggen, wat natuurlijk een zachte ondergrond is, dus me gewrichten geen steun krijgen en dus geïrriteerd raken, een ontsteking in me elleboog gewricht. Dat betekende de hele vakantie aan de diclofinac, met een brace en een sling om.

Tja, dat zijn inderdaad de dingen waar ik rekening mee moet houden, maar dat mocht de pret niet derven. Want ik heb ontzettend genoten op me eigen manier. Voor mij geen uitgaansleven tot 5 uur ’s ochtends maar ben wel bijna iedere avond even mee geweest.
Voor mij bestond zo’n avond uit in plaats van een shotje alcohol een shotje cola. Geen uren op de dansvloer maar een half uurtje in een rustige club en daarna weer naar buiten en ergens even rustig bij komen. Bij alles wat ik doe moet ik na denken. Druktes vermeit ik van zelf sprekend al haha.

Wat ik heel fijn vond was dat op een avond een vriendinnetje naast me kwam zitten toen ik, na even in een club te zijn geweest te zijn zat uit te rusten en bij te komen op een stenen muurtje. Zij zei toen tegen mij: Ik vind het heel fijn om nu echt te zien hoe jou leven is, ik hoor altijd van jou wel de verhalen dat je pijn hebt enzo maar nu maak ik het zelf mee. Ik heb heel veel respect hoe je dat doet. Die woorden waren voor mij heel fijn omdat het een bevestiging van begrip was en dat ze inderdaad ook eens zagen hoe het voor mij allemaal ging.

Dit was een ontzettend leerzame vakantie, ik denk niet alleen voor mij maar ik denk dat mijn vriendinnen me hierdoor wel beter hebben leren kennen. Tuurlijk zullen ze ook de negatieve kanten hebben gezien en dat zal ze vast ook vervelend vinden. Maar ik hoop dat ze ook hebben gezien hoe ik er mee om ga en zo veel mogelijk probeer te doen!


vrijdag 27 december 2013

het afscheid

Het ging echt de goede kant op! Ik had dagelijks alleen mijn therapieën die ingepland stonden en de rest bepaalde ik zelf! Ik had geen rusten meer dus het waren hele dagen, die niet altijd lukte en dan was het toch heel even in bed een boekje lezen of iets.

het was tijd om te vertrekken.. dit grote avontuur een stukje los te gaan laten en in dagbehandeling te gaan. In het begin zou er niet zo veel veranderen want ik kwam nog 5 dagen in de week. Maar al je vrienden die je daar hebt zie je alleen maar overdag. En dat was wel heel erg wennen.

De ochtend van 12 oktober was het zo ver..  mijn afscheid van mijn klinische periode. Het standaard ritueel in de Hoogstraat bij een afscheid gaat als volgt:
Met iedereen in de woonkamer in een kring om de tafel. Hier zijn alle revalidanten,  therapeuten, verzorgers, ouders, familie bij. Dus een grote drukte!
Vaak gaan er meerdere tegelijkertijd weg.  Een therapeut geeft heeft een verhaaltje voor je klaar over jou, bij mij was dit mijn fysio therapeut. Het leuke aan mijn afscheid was dat ik een paar weken daarvoor met mijn fysio therapeut een weddenschap heb gemaakt. Ik wou op een of andere manier mijn Hoogstraat periode afsluiten met iets wat ik nu weer kon en iets waar ik zelfvertrouwen nodig voor was. We kwamen op trampoline springen want dat was een van mijn grootste passies vroeger.

Ik had als doel gesteld ik wil bij mijn ontslag 5 achteruit salto’s maken met 1 tussensprong. Iedereen verklaarde me voor gek maar ik wist dat dit me ging lukken. Ik trainde een paar keer in de week ( ik had immers maar 3 weken om het weer te kunnen). Mijn sporttherapeuten hielpen me bij het trainen. Steeds maar oefenen, oefenen en oefenen. Maar uiteindelijk lukte het!

Maar toen moest ik het nog gaan doen, na mijn verhaal van mijn fysio tijdens het afscheid, waarbij hij had bedacht dat ik maar even moest gaan trampoline springen tijdens zijn praatje, was het zo ver.

Op naar de trampoline, veel mensen verzamelde zich op de rand boven de sportzaal waar ze mee konden kijken, maar ook in de sporthal stond een groep mensen.

Ik probeerde me te focussen maar iedereen was aan het roepen en aanmoedigen. De eerste keer ging het na 3 salto’s mis omdat ik geen focus had. Ik herpakte me, iedereen moest stil zijn en daar ging ik. Ik had nog nooit zo lekker gesprongen, uiteindelijk heb ik er 6 gehaald. Dit was voor mij het moment om de klinische periode los te laten en te gaan kijken naar wat komen gaat. Naar terug gaan in de maatschappij! 


woensdag 18 december 2013

de laatste weken intern

Na 6 weken begon eindelijk het opbouwen elke week kwam er een therapie bij en ging er een rust moment vanaf. Nu begon het fysiek zware werk want ik moest weer conditie op gaan bouwen, kracht gaan krijgen en dat is niet makkelijk.

Maar we gingen de goede kant op en dat was het belangrijkste en gaf hou vast. Ik zou me eigen leven weer in handen krijgen, dat was mijn motivatie om door te gaan.
De weekenden thuis gingen ook steeds beter, nu ik wat meer mocht doen was het ook leuker want ik kon tenminste nu ook echt iets doen, voelde me niet meer zo alleen als ik thuis was.

De rust die ik had gevonden was heel fijn omdat ik me kon focussen op een ding, me revalidatie. De rest deed er even allemaal niet meer toe.  Ik had nog wel terugvallen als ik teveel deed of teveel van me spieren vroeg dat ze der mee stopte en ik weer even de controle kwijt was, maar daar was ik tegen aan het vechten, dat mocht niet meer gebeuren want ik was immers de baas over mijn eigen lijf.

Het was heel fijn om een paar echte vrienden te hebben in het revalidatie centrum waar ik echt leuke momenten mee heb gehad maar die der ook voor je waren als het even allemaal wat minder ging. Mijn eigen vrienden waren niet in de buurt.
Gelukkig pakte me lijf het snel op, de kracht zat er snel weer in en het opbouwen ging sneller dan verwacht. Ik kreeg steeds meer vrijheid terug wat ik in het begin zo miste, maar het was eigenlijk heel erg vertrouwd geworden. Ik hoefde me activiteiten, dat waren de dingen die je deed als je niet aan het rusten was en geen therapie had aan het doen was. Ik vond het zo raar dat ik niet meer een hele dag had in gepland, want daar had ik 9 of 10 weken mee gewerkt.

In het begin voelde het wel alsof ik weer een stukje vertrouwen verloor, want op die momenten moest ik het zelf doen en zelf de goede keuze maken. Maar gelukkig wende het snel en pakte ik het goed op. Het gaf me juist veel meer vertrouwen want ik kon het ook zonder schema, zelfs dan had ik de macht over me lijf weer terug! Dat was wel het moment dat ik er weer zin in had, ik kon weer kijken naar wat ik wilden gaan doen. Er was weer een toekomst want ik kon het zelf aan! In me koppie ging alles ook steeds beter wat ik had geleerd over mezelf was ik aan het toepassen op het leven. Waarom doe ik die dingen en hoe kan ik dat anders doen om te voorkomen dat…


Ik was hard bezig en me interne periode zat er al bijna op! De tijd ging zo snel maar het was zo leerzaam!  

woensdag 11 december 2013

wat ging het snel

De tijd vloog eigenlijk voorbij. Ik mocht in de weekenden gelukkig naar huis dus pakte me oude leventjes stap voor stap ook weer op.
Het moest natuurlijk allemaal wel in mijn schema passen. In het begin kon ik ook niet echt ergens heen want mocht alles maar een half uur doen en dan moest ik weer rusten. De regelmaat en het schema begonnen ook wel te wennen en ik begon echt stappen te maken.

Begon na een paar weken heel erg me rust daar te vinden. Je was daar “normaal”, niemand keek raar op als je een dag moeilijk liep, of als je er doorheen zat was het oké. Ik kon daar zo mezelf zijn en dat was fijn om eigenlijk die rust te voelen na al die jaren knokken en mezelf bewijzen tegen over mezelf en iedereen. Dat was wel echt iets waar ik heel veel moeite mee had.

Ik vond het heel moeilijk om in het begin de weekenden naar huis te gaan omdat ik mijn grenzen aan moest gaan geven, ik moest nee gaan zeggen. Je kwam uit de vertrouwde omgeving en kwam weer even in de “bozen grote buitenwereld” dit was voor mij echt een wereld van verschil. Mensen beoordelen op het uiterlijk, zolang je niets ziet is er ook niks. Maar eigenlijk kon ik nog maar zo weinig. Dus het kwam echt op mezelf aan dat ik me schema’s bleef volgen en niet over me grenzen heen ging, dit deed veel pijn om in het normalen leven te zijn maar nog niet mee te kunnen doen, je kijkt van de zijlijn mee. Het besef kwam ook heel erg in die tijd dat je inderdaad niet alles kan doen wat je zou willen. Hierdoor kwam meteen de vraag: in hoe verre zou ik dit nog kunnen gaan doen?

Met de therapieën maakte ik grote stappen ik stelde doelen die ik wekelijks ging behalen en dat was wel hard werken maar gelukkig zetten ik door. Had soms wel echt dip momenten dat het me allemaal even te veel werd. Vooral de gesprekken die ik moest voeren waren zwaar. Je kreeg het besef wat het sporten voor me betekenen en dat mijn uitlaatklep was voor alles. Dat mis ik wel heel erg en dan met namen het zwemmen.


Positiviteit was op dit moment erg belangrijk, hoe moeilijk het soms ook was ik had me eind doel en daar ging ik naar toe vechten. Het was niet altijd even makkelijk, bijvoorbeeld als ik een slechte dag had en me lijf gewoon niet mee wilde werken dan liep je de hele dag tegen teleurstellingen op want je therapieën lukte niet, je kwam niet vooruit. Op dat soort momenten kon ik zo erg balen en boos zijn waarom het niet lukte.. maar dat had geen zin, ik moest juist sterk zijn en positief blijven omdat het anders toch niet zou werken. Hierdoor heb ik heel erg geleerd positief te zijn en te kijken naar wat wel kan. Het heeft geen zin om telkens te blijven hangen in wat niet lukt, hierdoor kan je niet verder en kan je ook niet meer genieten van de dingen die wel lukken.