het afscheid

Het ging echt de goede kant op! Ik had dagelijks alleen mijn therapieën die ingepland stonden en de rest bepaalde ik zelf! Ik had geen rusten meer dus het waren hele dagen, die niet altijd lukte en dan was het toch heel even in bed een boekje lezen of iets.

het was tijd om te vertrekken.. dit grote avontuur een stukje los te gaan laten en in dagbehandeling te gaan. In het begin zou er niet zo veel veranderen want ik kwam nog 5 dagen in de week. Maar al je vrienden die je daar hebt zie je alleen maar overdag. En dat was wel heel erg wennen.

De ochtend van 12 oktober was het zo ver..  mijn afscheid van mijn klinische periode. Het standaard ritueel in de Hoogstraat bij een afscheid gaat als volgt:

Met iedereen in de woonkamer in een kring om de tafel. Hier zijn alle revalidanten,  therapeuten, verzorgers, ouders, familie bij. Dus een grote drukte!

Vaak gaan er meerdere tegelijkertijd weg.  Een therapeut geeft heeft een verhaaltje voor je klaar over jou, bij mij was dit mijn fysio therapeut. Het leuke aan mijn afscheid was dat ik een paar weken daarvoor met mijn fysio therapeut een weddenschap heb gemaakt. Ik wou op een of andere manier mijn Hoogstraat periode afsluiten met iets wat ik nu weer kon en iets waar ik zelfvertrouwen nodig voor was. We kwamen op trampoline springen want dat was een van mijn grootste passies vroeger.

Ik had als doel gesteld ik wil bij mijn ontslag 5 achteruit salto’s maken met 1 tussensprong. Iedereen verklaarde me voor gek maar ik wist dat dit me ging lukken. Ik trainde een paar keer in de week ( ik had immers maar 3 weken om het weer te kunnen). Mijn sporttherapeuten hielpen me bij het trainen. Steeds maar oefenen, oefenen en oefenen. Maar uiteindelijk lukte het!

Maar toen moest ik het nog gaan doen, na mijn verhaal van mijn fysio tijdens het afscheid, waarbij hij had bedacht dat ik maar even moest gaan trampoline springen tijdens zijn praatje, was het zo ver.

Op naar de trampoline, veel mensen verzamelde zich op de rand boven de sportzaal waar ze mee konden kijken, maar ook in de sporthal stond een groep mensen.

Ik probeerde me te focussen maar iedereen was aan het roepen en aanmoedigen. De eerste keer ging het na 3 salto’s mis omdat ik geen focus had. Ik herpakte me, iedereen moest stil zijn en daar ging ik. Ik had nog nooit zo lekker gesprongen, uiteindelijk heb ik er 6 gehaald. Dit was voor mij het moment om de klinische periode los te laten en te gaan kijken naar wat komen gaat. Naar terug gaan in de maatschappij!