het afscheid

Het ging echt de goede kant op! Ik had dagelijks alleen mijn therapieën die ingepland stonden en de rest bepaalde ik zelf! Ik had geen rusten meer dus het waren hele dagen, die niet altijd lukte en dan was het toch heel even in bed een boekje lezen of iets.

het was tijd om te vertrekken.. dit grote avontuur een stukje los te gaan laten en in dagbehandeling te gaan. In het begin zou er niet zo veel veranderen want ik kwam nog 5 dagen in de week. Maar al je vrienden die je daar hebt zie je alleen maar overdag. En dat was wel heel erg wennen.

De ochtend van 12 oktober was het zo ver..  mijn afscheid van mijn klinische periode. Het standaard ritueel in de Hoogstraat bij een afscheid gaat als volgt:

Met iedereen in de woonkamer in een kring om de tafel. Hier zijn alle revalidanten,  therapeuten, verzorgers, ouders, familie bij. Dus een grote drukte!

Vaak gaan er meerdere tegelijkertijd weg.  Een therapeut geeft heeft een verhaaltje voor je klaar over jou, bij mij was dit mijn fysio therapeut. Het leuke aan mijn afscheid was dat ik een paar weken daarvoor met mijn fysio therapeut een weddenschap heb gemaakt. Ik wou op een of andere manier mijn Hoogstraat periode afsluiten met iets wat ik nu weer kon en iets waar ik zelfvertrouwen nodig voor was. We kwamen op trampoline springen want dat was een van mijn grootste passies vroeger.

Ik had als doel gesteld ik wil bij mijn ontslag 5 achteruit salto’s maken met 1 tussensprong. Iedereen verklaarde me voor gek maar ik wist dat dit me ging lukken. Ik trainde een paar keer in de week ( ik had immers maar 3 weken om het weer te kunnen). Mijn sporttherapeuten hielpen me bij het trainen. Steeds maar oefenen, oefenen en oefenen. Maar uiteindelijk lukte het!

Maar toen moest ik het nog gaan doen, na mijn verhaal van mijn fysio tijdens het afscheid, waarbij hij had bedacht dat ik maar even moest gaan trampoline springen tijdens zijn praatje, was het zo ver.

Op naar de trampoline, veel mensen verzamelde zich op de rand boven de sportzaal waar ze mee konden kijken, maar ook in de sporthal stond een groep mensen.

Ik probeerde me te focussen maar iedereen was aan het roepen en aanmoedigen. De eerste keer ging het na 3 salto’s mis omdat ik geen focus had. Ik herpakte me, iedereen moest stil zijn en daar ging ik. Ik had nog nooit zo lekker gesprongen, uiteindelijk heb ik er 6 gehaald. Dit was voor mij het moment om de klinische periode los te laten en te gaan kijken naar wat komen gaat. Naar terug gaan in de maatschappij! 

de laatste weken intern

Na 6 weken begon eindelijk het opbouwen elke week kwam er een therapie bij en ging er een rust moment vanaf. Nu begon het fysiek zware werk want ik moest weer conditie op gaan bouwen, kracht gaan krijgen en dat is niet makkelijk.

Maar we gingen de goede kant op en dat was het belangrijkste en gaf hou vast. Ik zou me eigen leven weer in handen krijgen, dat was mijn motivatie om door te gaan.

De weekenden thuis gingen ook steeds beter, nu ik wat meer mocht doen was het ook leuker want ik kon tenminste nu ook echt iets doen, voelde me niet meer zo alleen als ik thuis was.

De rust die ik had gevonden was heel fijn omdat ik me kon focussen op een ding, me revalidatie. De rest deed er even allemaal niet meer toe.  Ik had nog wel terugvallen als ik teveel deed of teveel van me spieren vroeg dat ze der mee stopte en ik weer even de controle kwijt was, maar daar was ik tegen aan het vechten, dat mocht niet meer gebeuren want ik was immers de baas over mijn eigen lijf.

Het was heel fijn om een paar echte vrienden te hebben in het revalidatie centrum waar ik echt leuke momenten mee heb gehad maar die der ook voor je waren als het even allemaal wat minder ging. Mijn eigen vrienden waren niet in de buurt.

Gelukkig pakte me lijf het snel op, de kracht zat er snel weer in en het opbouwen ging sneller dan verwacht. Ik kreeg steeds meer vrijheid terug wat ik in het begin zo miste, maar het was eigenlijk heel erg vertrouwd geworden. Ik hoefde me activiteiten, dat waren de dingen die je deed als je niet aan het rusten was en geen therapie had aan het doen was. Ik vond het zo raar dat ik niet meer een hele dag had in gepland, want daar had ik 9 of 10 weken mee gewerkt.

In het begin voelde het wel alsof ik weer een stukje vertrouwen verloor, want op die momenten moest ik het zelf doen en zelf de goede keuze maken. Maar gelukkig wende het snel en pakte ik het goed op. Het gaf me juist veel meer vertrouwen want ik kon het ook zonder schema, zelfs dan had ik de macht over me lijf weer terug! Dat was wel het moment dat ik er weer zin in had, ik kon weer kijken naar wat ik wilden gaan doen. Er was weer een toekomst want ik kon het zelf aan! In me koppie ging alles ook steeds beter wat ik had geleerd over mezelf was ik aan het toepassen op het leven. Waarom doe ik die dingen en hoe kan ik dat anders doen om te voorkomen dat…

Ik was hard bezig en me interne periode zat er al bijna op! De tijd ging zo snel maar het was zo leerzaam!  

wat ging het snel

De tijd vloog eigenlijk voorbij. Ik mocht in de weekenden gelukkig naar huis dus pakte me oude leventjes stap voor stap ook weer op.

Het moest natuurlijk allemaal wel in mijn schema passen. In het begin kon ik ook niet echt ergens heen want mocht alles maar een half uur doen en dan moest ik weer rusten. De regelmaat en het schema begonnen ook wel te wennen en ik begon echt stappen te maken.

Begon na een paar weken heel erg me rust daar te vinden. Je was daar “normaal”, niemand keek raar op als je een dag moeilijk liep, of als je er doorheen zat was het oké. Ik kon daar zo mezelf zijn en dat was fijn om eigenlijk die rust te voelen na al die jaren knokken en mezelf bewijzen tegen over mezelf en iedereen. Dat was wel echt iets waar ik heel veel moeite mee had.

Ik vond het heel moeilijk om in het begin de weekenden naar huis te gaan omdat ik mijn grenzen aan moest gaan geven, ik moest nee gaan zeggen. Je kwam uit de vertrouwde omgeving en kwam weer even in de “bozen grote buitenwereld” dit was voor mij echt een wereld van verschil. Mensen beoordelen op het uiterlijk, zolang je niets ziet is er ook niks. Maar eigenlijk kon ik nog maar zo weinig. Dus het kwam echt op mezelf aan dat ik me schema’s bleef volgen en niet over me grenzen heen ging, dit deed veel pijn om in het normalen leven te zijn maar nog niet mee te kunnen doen, je kijkt van de zijlijn mee. Het besef kwam ook heel erg in die tijd dat je inderdaad niet alles kan doen wat je zou willen. Hierdoor kwam meteen de vraag: in hoe verre zou ik dit nog kunnen gaan doen?

Met de therapieën maakte ik grote stappen ik stelde doelen die ik wekelijks ging behalen en dat was wel hard werken maar gelukkig zetten ik door. Had soms wel echt dip momenten dat het me allemaal even te veel werd. Vooral de gesprekken die ik moest voeren waren zwaar. Je kreeg het besef wat het sporten voor me betekenen en dat mijn uitlaatklep was voor alles. Dat mis ik wel heel erg en dan met namen het zwemmen.

Positiviteit was op dit moment erg belangrijk, hoe moeilijk het soms ook was ik had me eind doel en daar ging ik naar toe vechten. Het was niet altijd even makkelijk, bijvoorbeeld als ik een slechte dag had en me lijf gewoon niet mee wilde werken dan liep je de hele dag tegen teleurstellingen op want je therapieën lukte niet, je kwam niet vooruit. Op dat soort momenten kon ik zo erg balen en boos zijn waarom het niet lukte.. maar dat had geen zin, ik moest juist sterk zijn en positief blijven omdat het anders toch niet zou werken. Hierdoor heb ik heel erg geleerd positief te zijn en te kijken naar wat wel kan. Het heeft geen zin om telkens te blijven hangen in wat niet lukt, hierdoor kan je niet verder en kan je ook niet meer genieten van de dingen die wel lukken.

de eerste weken

Het was heel raar allemaal in het begin, maar het wende snel. Ik had hele leuke kamergenootjes en daar trok ik veel mee op, roken schepte een band haha. Het voelde de eerste paar dagen echt als een straf om daar te zitten, een soort gevangenis gevoel. Allemaal regeltjes, strenge regelmaat en alles is anders dan het vertrouwde thuis. Miste me moeder ook heel erg, woonde natuurlijk alleen met haar en vooral de afgelopen paar maanden heeft ze alles voor me gedaan. Dat is best wennen zo zonder haar.

Me ouders wisselen de avonden af, de ene avond kwam me moeder en de andere me vader. Zo heb ik altijd bezoek. Bezoek mag van 6 tot 9 er zijn en die tijd zijn ze der ook vaak helemaal. Vond het nog heel fijn om ze zoveel te zien en te spreken in het begin. Had nog niet zoveel aanspraak buiten me kamergenootjes om maar het begint wel te komen.

Het was zomer dus der hing een hele lekkere sfeer. We zaten iedere avond buiten met een groepjes, eigenlijk vooral mensen van de volwassenen afdeling waar ik mee om ging. Ik was begonnen met me echte schema, die bestond uit 3 therapieën per dag, 6 rustmomenten per dag en de rest van de dag werd ingevuld door de eetmomenten en activiteiten waar ik niet moe van werd maar dat ik ook niet rusten. Dus bijvoorbeeld lezen, spelletje spelen, op de computer, buiten zitten enzo.ik was op die momenten vooral buiten te vinden met een sigaretje, op die momenten kon ik me even afzonderen van de afdeling, en een beetje van me therapie. Buiten kwam je de mensen tegen waar je goed mee kon praten en waar ik me gewoon even niet de oude jennifer hoefde te zijn maar gewoon mezelf, kon gewoon laten zien dat het soms heel moeilijk was. Dat was heel fijn maar heel erg moeilijk als je dat nooit eerder hebt gedaan. 

De structuur is wel heel erg wennen. Je bepaald ’s ochtends wat je de hele dag gaat doen. Dat vond ik in het begin heel erg wennen omdat je je totaal over geeft aan schema’s en regelmaat wat ik hiervoor nooit deed.

De therapieën zijn heel zwaar, fysiek moest ik weer helemaal vanaf 0 opbouwen en moest vanaf het begin alle stukken lopend doen. Dat is dus onderweg een paar keer stoppen om uit te rusten. Leerde mezelf heel erg kennen, best raar om je zo bewust te worden van sommige dingen. Ik had eigenlijk altijd wel mijn mening klaar liggen maar nu je hier met meerdere mensen zo’n lange tijd bent en je alles met elkaar moet delen ga je ook anders naar mensen kijken. Ik zat nog in de eerste 4 weken dus mocht nog niet opbouwen fysiek. Daarom was ik vooral met mezelf bezig, me koppie eindelijk weer op orden krijgen en dat was erg fijn. 

Ik kon de grootste lol maken met de mensen waar ik het nooit van had verwacht. Ik ben niet alleen lichamelijk maar ook zeker geestelijk aan het veranderen.

Dat zou ook wel moeten aangezien mijn lichaam en geest zo dicht bij elkaar liggen en ik daar echt een goede balans in moet vinden, anders ga ik hier nooit uit komen.