wat ging het snel

De tijd vloog eigenlijk voorbij. Ik mocht in de weekenden gelukkig naar huis dus pakte me oude leventjes stap voor stap ook weer op.

Het moest natuurlijk allemaal wel in mijn schema passen. In het begin kon ik ook niet echt ergens heen want mocht alles maar een half uur doen en dan moest ik weer rusten. De regelmaat en het schema begonnen ook wel te wennen en ik begon echt stappen te maken.

Begon na een paar weken heel erg me rust daar te vinden. Je was daar “normaal”, niemand keek raar op als je een dag moeilijk liep, of als je er doorheen zat was het oké. Ik kon daar zo mezelf zijn en dat was fijn om eigenlijk die rust te voelen na al die jaren knokken en mezelf bewijzen tegen over mezelf en iedereen. Dat was wel echt iets waar ik heel veel moeite mee had.

Ik vond het heel moeilijk om in het begin de weekenden naar huis te gaan omdat ik mijn grenzen aan moest gaan geven, ik moest nee gaan zeggen. Je kwam uit de vertrouwde omgeving en kwam weer even in de “bozen grote buitenwereld” dit was voor mij echt een wereld van verschil. Mensen beoordelen op het uiterlijk, zolang je niets ziet is er ook niks. Maar eigenlijk kon ik nog maar zo weinig. Dus het kwam echt op mezelf aan dat ik me schema’s bleef volgen en niet over me grenzen heen ging, dit deed veel pijn om in het normalen leven te zijn maar nog niet mee te kunnen doen, je kijkt van de zijlijn mee. Het besef kwam ook heel erg in die tijd dat je inderdaad niet alles kan doen wat je zou willen. Hierdoor kwam meteen de vraag: in hoe verre zou ik dit nog kunnen gaan doen?

Met de therapieën maakte ik grote stappen ik stelde doelen die ik wekelijks ging behalen en dat was wel hard werken maar gelukkig zetten ik door. Had soms wel echt dip momenten dat het me allemaal even te veel werd. Vooral de gesprekken die ik moest voeren waren zwaar. Je kreeg het besef wat het sporten voor me betekenen en dat mijn uitlaatklep was voor alles. Dat mis ik wel heel erg en dan met namen het zwemmen.

Positiviteit was op dit moment erg belangrijk, hoe moeilijk het soms ook was ik had me eind doel en daar ging ik naar toe vechten. Het was niet altijd even makkelijk, bijvoorbeeld als ik een slechte dag had en me lijf gewoon niet mee wilde werken dan liep je de hele dag tegen teleurstellingen op want je therapieën lukte niet, je kwam niet vooruit. Op dat soort momenten kon ik zo erg balen en boos zijn waarom het niet lukte.. maar dat had geen zin, ik moest juist sterk zijn en positief blijven omdat het anders toch niet zou werken. Hierdoor heb ik heel erg geleerd positief te zijn en te kijken naar wat wel kan. Het heeft geen zin om telkens te blijven hangen in wat niet lukt, hierdoor kan je niet verder en kan je ook niet meer genieten van de dingen die wel lukken.