Dat er iets niet goed zat was duidelijk, maar wat was het?
Er werden verschillende onderzoeken gedaan in het ziekenhuis. De eerste keer bloedprikken zal ik niet snel
vergeten, dat waren denk ik wel 10 buisjes, en dan was ik ook nog eens bang
voor naalden.. die angst heb ik nu wel overwonnen. Ook kreeg ik, samen met mijn
ouders gesprekken over het verleden en hoe ik met alles om ging. Nou dat was
makkelijk, praten over emoties was niet zo mijn ding, dus via sporten uitten ik
alles.
Ik voelde me in die tijd zo onbegrepen, ik kon niks meer en
had zoveel pijn. Maar er was geen kaartje die ze er op konden plakken van het
is dit of dit. Sloot me heel erg af van
vrienden en familie, want dat was immers makkelijker. Uitleggen hoe je je voelt
en steeds maar moeten zeggen ik kan niet of ik heb zoveel pijn voelde heel
vervelend. Het werd een soort isolement, thuis was het wel prima.
Er gingen een paar maanden over heen en had besloten mijn,
wat ik toen pas echt besefte, aller liefste vriendinnetjes bij alles te
betrekken. Ze op de hoogte houden van alles en met ze praten over hoe ik me
voelde. Als ik daar nu op terug kijk had ik dat veel eerder moeten doen. Door
het uit te leggen snapte hun ook meer wat er aan de hand was en hoe het voor
mij voelde. Gelukkig kwamen ze me heel vaak bezoeken thuis want het huis uit
gaan was een te zware opgave.
De dag van de uitslagen was aangebroken, pff wat was ik
zenuwachtig.
Uit de onderzoeken kwam dat ik chronisch pijn had. Wat?!
Chronisch pijn, iets dat tussen je oren zit? Ze konden immers niets vinden..
fijn het had een naam, maar een naam die ik niet wilde hebben. Ik voelde me zo
stom en was zo bang voor de reactie want tja, chronisch pijn wat is het
eigenlijk?
De dokter vertelde me hoe het precies in elkaar zat, doordat
ik altijd zoveel heb gesport en door me HMS zoveel blessures heb gehad, was dat
de grens voor me lijf. Omdat ik eigenlijk niet over emoties praten anders dan
lachen heeft mijn hersenen emoties omgezet in pijn, want daar luisterde ik wel
naar. Pijn was immers een deel van me leven geworden. Hierdoor hebben me
hersenen en me zenuwstelsel zich “afgezet” tegen elkaar omdat alles van slag
was. Met als eindresultaat chronisch pijn en een ontregeld lichaam.
Ik vond het heel moeilijk, want eigenlijk had ik het zelf
gedaan! Voelde mezelf zo dom, tot me moeder me het volgende vertelde: chronisch
pijn is ook gewoon een ziekte, en misschien wel moeilijker dan een ziekte waar
ze een kaartje voor hebben en je een medicijn kunnen geven en het over gaat.
Jij moet zelf de kracht vinden om het te overwinnen en doorzettingsvermogen
hebben. Daar had ze eigenlijk wel gelijk in.
Ik vertelde het aan me vriendinnen die der eigenlijk heel
goed op reageerde, wat ik niet had verwacht omdat ik het zelf nog zo moeilijk
vond. Ze probeerde me ook echt met alles te blijven betrekken en haalde met op
om ergens heen te gaan of brachten me terug, gelukkig had ik de 100% steun van
mijn moeder en vader in deze tijd zonder hun had ik het nooit aangekund.
Nu de diagnose er was moest er een behandelplan komen, het
enige wat zou helpen was een opnamen in het revalidatiecentrum de Hoogstraat in
Utrecht.
Benieuwd hoe mijn revalidatie proces is verlopen? Lees dan
volgende week verder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten