woensdag 20 november 2013

de medische molen

Dat er iets niet goed zat was duidelijk, maar wat was het?
Er werden verschillende onderzoeken gedaan in het ziekenhuis.  De eerste keer bloedprikken zal ik niet snel vergeten, dat waren denk ik wel 10 buisjes, en dan was ik ook nog eens bang voor naalden.. die angst heb ik nu wel overwonnen. Ook kreeg ik, samen met mijn ouders gesprekken over het verleden en hoe ik met alles om ging. Nou dat was makkelijk, praten over emoties was niet zo mijn ding, dus via sporten uitten ik alles.

Ik voelde me in die tijd zo onbegrepen, ik kon niks meer en had zoveel pijn. Maar er was geen kaartje die ze er op konden plakken van het is dit of dit.  Sloot me heel erg af van vrienden en familie, want dat was immers makkelijker. Uitleggen hoe je je voelt en steeds maar moeten zeggen ik kan niet of ik heb zoveel pijn voelde heel vervelend. Het werd een soort isolement, thuis was het wel prima.

Er gingen een paar maanden over heen en had besloten mijn, wat ik toen pas echt besefte, aller liefste vriendinnetjes bij alles te betrekken. Ze op de hoogte houden van alles en met ze praten over hoe ik me voelde. Als ik daar nu op terug kijk had ik dat veel eerder moeten doen. Door het uit te leggen snapte hun ook meer wat er aan de hand was en hoe het voor mij voelde. Gelukkig kwamen ze me heel vaak bezoeken thuis want het huis uit gaan was een te zware opgave.

De dag van de uitslagen was aangebroken, pff wat was ik zenuwachtig.
Uit de onderzoeken kwam dat ik chronisch pijn had. Wat?! Chronisch pijn, iets dat tussen je oren zit? Ze konden immers niets vinden.. fijn het had een naam, maar een naam die ik niet wilde hebben. Ik voelde me zo stom en was zo bang voor de reactie want tja, chronisch pijn wat is het eigenlijk?

De dokter vertelde me hoe het precies in elkaar zat, doordat ik altijd zoveel heb gesport en door me HMS zoveel blessures heb gehad, was dat de grens voor me lijf. Omdat ik eigenlijk niet over emoties praten anders dan lachen heeft mijn hersenen emoties omgezet in pijn, want daar luisterde ik wel naar. Pijn was immers een deel van me leven geworden. Hierdoor hebben me hersenen en me zenuwstelsel zich “afgezet” tegen elkaar omdat alles van slag was. Met als eindresultaat chronisch pijn en een ontregeld lichaam.

Ik vond het heel moeilijk, want eigenlijk had ik het zelf gedaan! Voelde mezelf zo dom, tot me moeder me het volgende vertelde: chronisch pijn is ook gewoon een ziekte, en misschien wel moeilijker dan een ziekte waar ze een kaartje voor hebben en je een medicijn kunnen geven en het over gaat. Jij moet zelf de kracht vinden om het te overwinnen en doorzettingsvermogen hebben. Daar had ze eigenlijk wel gelijk in.

Ik vertelde het aan me vriendinnen die der eigenlijk heel goed op reageerde, wat ik niet had verwacht omdat ik het zelf nog zo moeilijk vond. Ze probeerde me ook echt met alles te blijven betrekken en haalde met op om ergens heen te gaan of brachten me terug, gelukkig had ik de 100% steun van mijn moeder en vader in deze tijd zonder hun had ik het nooit aangekund.

Nu de diagnose er was moest er een behandelplan komen, het enige wat zou helpen was een opnamen in het revalidatiecentrum de Hoogstraat in Utrecht.

Benieuwd hoe mijn revalidatie proces is verlopen? Lees dan volgende week verder!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten